ВЛАДИМИР ПИШТАЛО

Владимир Пиштало е роден во Сараево во 1960 година. Израснал во Мостар, Краљево и Белград, каде завршил основно училиште и гимназија. Студирал право во Белград и Сараево. Завршил докторски студии на Светска историја и Американска историја на Универзитетот во Њу Хемпшир во САД.

Тој бил опкружен со книги уште пред да се роди. Неговата мајка работела во библиотеката и од работното место отишла право во болница да се породи. Неговиот татко бил библиотекар во Националната библиотека во Босна. Во моментов е библиотекар во Народната библиотека на Србија.

Како писател тој е заинтересиран за психологијата на поединечни луѓе и градови. Тој ја раскажува историјата на јазикот на поезијата. Ако неговата проза не ги содржи двата зачини – поезија и хумор – тој не би бил заинтересиран да ја пишува. Пиштало верува дека добро воочените и остро изразените детали ни обезбедуваат порта кон другиот свет.

Пиштало ја објавил својата прва приказна во списание уште кога имал 18 години, а првата книга уште на 21 година. Како студент ја основал книжевната група „Белградска манифактура на сништата“. Објавил 14 книги белетристика, од поетска проза до романи - „Сликовница“, „Ноќи“, „Манифести“, „Крајот на векот“, „Корто Малтезе“, „Витраж во сеќавањето“, „Александрида“, „Приказни од целиот свет“, „Милениум во Белград“, „Тесла, портрет со маски“, „Венеција“, „Сонцето на овој ден: писмо до Андриќ“, „Значењето на Џокерот“ и „Песната за три света“. Неговите раскази се вклучени во сите поголеми антологии на српската проза.

Неговата книга „Тесла, портрет со маски“ е преведена на 20 јазици. Неговиот роман „Милениум во Белград“ е преведен на десет јазици.

Истакнат сараевски критичар во една прилика изјавил дека: „Пиштало знае сè. Тој е поет кој размислува, способен да раскаже добра приказна“. Жан Кристоф Бусон од „Фигаро“ го нарече Пиштало „уметник со ретка книжевна дарба“, додека Рене де Чекати од „Ле монд“ тврди дека Пиштало ни дал: „уникатен српски глас, звучен и урбан и нов...“ Чекати исто така додал дека „среќни сме што најдовме толку внимателен длабоко образован раскажувач со иронична нота, кој на уникатен, често халуцинаторен начин, ја опишува последната деценија на 20 век во градот со кој тој се поистоветува: Белград, тоа сум јас!”

Пиштало ја има добиено наградата „Милош Ѓуриќ“ за преводот на песните на Чарлс Симиќ. Неговиот роман „Портрет на Тесла со маски“ е награден со книжевната награда НИН за најдобар роман, што е најпрестижната литературна награда во Србија. Ја има добиено и наградата на Народната библиотека на Србија за најчитана книга во библиотеките на Србија во 2009 година. Ги добил и наградите Меша Селимовиќ и Бора Станковиќ. Делови од неговиот роман за Тесла се вклучени во училишната програма за средните училишта во Србија. Неговиот роман „Милениум во Белград“ беше финалист за Prix Femina за најдобар преведен роман во Франција меѓу 700 романи во 2008 година.

Пиштало сè уште верува дека „реалноста е всушност руда од која, кога ќе се исплакне, добиваме соништа“.

БОРИС ДЕЖУЛОВИЌ

Борис Дежуловиќ е роден на 20 ноември 1964 година во Сплит. Својата новинарска кариера ја започнал во 1977 година, уредувајќи училишни билтени и работејќи како уредник на списанието „Омладинска искра“, каде што во 1987 година ја објавил својата прва статија. Од 1990 година работел како новинар во „Неделна Далмација“, а потоа бил репортер и коментатор за „Слободна Далмација“.

Во 1988 година, Дежуловиќ, заедно со Виктор Иванчиќ и Предраг Лучиќ, го основаат сатиричниот додаток во „Неделна Далмација“, „Ферал Трибјун“, кој подоцна станува независен сатирично - политички неделник. Тој го напушта „Ферал“ во 1999 година и станува колумнист за Глобус и други публикации кои ги издава „Холдинг Европа прес“. Од 2015 година пишува за „Новости“, неделниот магазин на Српскиот национален совет.

Дежуловиќ, исто така, бил соработник и редовен колумнист за многу балкански регионални медиуми, од љубљанскиот словенечки дневен весник „Дневник“ и порталот N1, а пишувал и за многу други регионални медиуми. Од страна на Хрватското новинарско здружение два пати е прогласуван за новинар на годината (и тоа во 2004 и 2022 година), а во 2014 година ја добива Европската новинарска награда за најдобар коментатор.

Тој е коавтор на неколку прозни збирки и монографии и автор на сценариото за документарниот филм „Градителскиот дневник“ (2007) од Јасмила Жбаниќ. Меѓу неговите романи се „Christkind“ (Durieux, 2003), „Јебо сад хилјаду динара“ (EPH, 2005), „Песни од Лора“ (Durieux, 2005), книга со кратки раскази „Подглавникова бактерија“ (VBZ, 2007), и романот за деца и млади „Животот и сонот на лебарката Жастомир“ (Ex Libris, 2023). Има објавено и збирки спортски приказни и есеи „Диего Армандо и седумте џуџиња“ (VBZ, 2011), „Били Либар“ (Telegram, 2022) и „Били Либар 2“ (Telegram, 2023), како и книгата со религиозни коментари „Summa Atheologiae: Неколку еретички расправи за невозможноста на Севозможниот“ (Ex Libris, 2019). Составувал избори од колумни во весници во збирките „Договор со ѓаволот“ (ВБЗ, 2008), „Црвено и црно“ (ВБЗ, 2010), „Злосторство и казна“ (ВБЗ, 2010), „Војна и мир“ (ВБЗ, 2012) и „Во потрага по изгубеното време“ (Табахон, Скопје, 2013) и четиритомна селекција од колумните Код Коже - Дервиш и смрт, Голи и мртви, Крик и бес и Разум и чувства (Арт Рабиц, Сараево, 2022).

Дежуловиќ подготвил избор од неговите колумни во неколку тома и ја уредувал Антологијата на современата хрватска глупост (Библиотека Ферал трибјун, 1999) со Предраг Лучиќ, а го уредувал и Либрето на нашето мало пристаниште Миленко Смоје (Ex Libris, 2024).

Неговите дела се преведени на повеќе јазици, меѓу кои германски, италијански, француски, англиски, грчки, полски, украински, словенечки и македонски.

Моментално живее во мало рибарско село меѓу Трст и Дубровник, каде нелегално дестилира ракија, прави вино, лови риба и повремено пишува.

РЕНЕ КАРАБАШ

Рене Карабаш (Ирена Иванова, 1989) е писателка, сценаристка и поетеса. За нејзината главна улога во филмот „Безбожник“, таа освои голем број награди за најдобра актерка на европските фестивали: „Сребрен леопард“ во Локарно, „Алуминиумски коњ“ во Стокхолм, „Срцето на Сараево“итн.

Дебитантскиот роман на Рене „Онаа што останува“ ја доби престижната книжевна награда „Елиас Канети“ и била номинирана за наградата Роман на годината и Националната книжевна награда „Перото“.

Во декември 2023 година, францускиот превод на романот од страна на Мари-Вринат Никлов беше награден со Француската ПЕН награда. Англиски извадок (во превод на Изидора Ангел, САД) од насловот беше награден со наградата за превод на Gulf Coast Journal за 2023 година. „Таа што останува“ веќе е објавен на арапски, француски, полски, босански и македонски јазик, а правата се продаваат во Бразил, САД, Италија, Србија и Грција. Во тек е киноадаптација на романот. Филмот ќе се снима во 2025 година во копродукција со Албанија, Германија, Италија и Романија.

Рене е сценарист на претстојната драмска серија „Ние, брановите“, која ќе се дава во 2025 година– најновата продукција на Бугарската национална телевизија. Таа е основач на „The Rabbit Hole“ - академија за креативно пишување, која ги прибира како предавачи некои од најистакнатите писатели во Бугарија.

МАЈК ДАУНИ

Мајк Дауни е автор, филмски автор и активист. Како писател на белетристика, Мајк пишува на многу теми. Неговата огромна архива од објавени текстови во публикации како Вог, Варајети, Скрин, Стилс, Синеаст... Исто така тој е соосновач на „Мувинг пикчрс групација“ за издаваштво во деведесеттите. Како филмски автор има работено со сценаристи како Елрој, Гинтер Грас, Колм Тоибин, Ли Хол, Давид Гросман и заменик-основачот Шејн Смит, како и со еклектичен спектар на режисери како Агњешка Холанд, Фолкер Шлендорф, Питер Гринавеј, Оливер Хиршбигел и Мохсен Макмалбаф. Како претседавач на Европската филмска академија, тој е соосновач на Меѓународната коалиција за филмски работници во ризик и една деценија беше повереник на Алијансата „Бела лента“. Бил и визитинг-професор по филм на Универзитетот во Охајо „Томас Јуинг“. Во 2021 година тој стана почесен претседател на филмската награда LUX, која ја доделува Европскиот парламент, а истата година беше награден со О.Б.Е. на кралската роденденска почесна листа за неговите услуги за британската кинематографија. Во 2022 година, Универзитетот во Ворвик му додели на Мајк диплома за доктор по литература, honoris causa (D.Lit) за неговиот придонес во светската кинематографија. „Истарското злато “ го одбележува неговото деби како романсиер.

НЕНАД ШАПОЊА

Ненад Шапоња (1964, Нови Сад), поет, есеист, литературен критичар чии стихови се препознатливи во современата српска поезија по стилското совршенство, херметичност и метафизичката проникливост.

Во областа на книжевната критика ја промовира постмодерната поетика и идиосинкратичното толкување на книжевните дела, што подразбира живеење во литературата. Десет години бил литературен критичар во „Политика“, а во 2002 година ја основал својата издавачка куќа „Агора“.

Книги поезија: „Ѓоконда“ (Мона Лиза) (1990), „Одрази на илузиите“ (1993), „Очевидност“ (1996), „Море“ (1998), „Четири песни“ (2000, 2001), „Слатка смрт“ (2012), „Дали постои допирот на твојата душа?“ (2014), „Се чини, затоа не сум“, (2017), „Слегувам во тишината на фрлената коцка“,(2019), „Психологија на гравитацијата“, (2023) и „Среќна вода“ (2024).

Книги со есеи и критики: „Бедекер сомнежи“ (1997), „Автобиографија на читањето“ (1990), „Искуството на пишувањето“ (2001, 2002).

Книга со патопис: „А Брисел лесно може да се прошета пешки“ (2018)

Составил и неколку антологии: „Антологија на модерни приказни од Нови Сад“ (2000 г.), „Антологија на стари приказни од Нови Сад“ (2003), „Книгата на Просвета со крими приказни“, „Павле Угринов“, од серијата: „Десет века српска книжевност“ (2013).

Добитник е на „Бранкова награда“ за книгата „Мона Лиза“, наградата „Мирослав Антиќ“ за книгата „Се чини, затоа не сум“, потоа наградата од „Просвета“ за книгата „Бедекер до сомневање“ и наградата „Милан Богдановиќ“ за книжевна критика. За книгата „Психологија на гравитацијата“ ги доби наградите „Кочиќево перо“, „Теодор Павловиќ“, „Стеван Пејиќ“ и „Лаза Костиќ“.

МАЈДА КОРЕН

Мајда Корен (1960) пишува претежно за деца и адолесценти. Во Словенија ги има добиено најистакнатите награди за литература за деца: „Вечерница“ и !Левстиковата награда“. Во Словенија е најпозната по приказните за малото чудовиште Мици. Има неколку преведени книги на странски јазици: „Зготви ми приказна“, „Стоп за дожд од супа“ и најпопуларните: стрипови за двете прасиња - крадци, наречени Капо и Бундо).

Стриповите се преведени на хрватски, каталонски, шпански, италијански, полски, француски и англиски јазик.

ВИОЛЕТА ТАНЧЕВА-ЗЛАТЕВА

Виолета Танчева-Златева (1968, Струмица) е поетеса, раскажувач, есеист, преведувач, лектор. Дипломирала на Филолошкиот факултет во Скопје, на групата Југословенска книжевност. Член е на Друштвото на писатели на Македонија од 2000 година и на Здружението на лекторите на Република Македонија.

Ги објавила книгите: проза: Книга за сонот (куса проза, 1991), Враќања (роман, 1993), Враќајќи се во Бориево (раскази, 1999); епистоларниот роман за деца Шарени писма (2008), Раскази од минатиот век (2022), романот Бела Сама (2023); поезија: Мојот Пикасо (2007; и двојазично издание на српски и македонски јазик Мој Пикасо/Мојот Пикасо, Задужбина „Петар Кочиќ“, Бања Лука–Београд, 2008), Заробеници на молкот (2010), Огнена (2011), Нашата приказна (2013), Година без лето (2015, и на англиски A Summerless Year, Струшки вечери на поезијата, 2016), Патот (2018), На работ на светот и Капе времето (2021), Глуво време (2023).

Освоила прва награда за проза на анонимниот конкурс на Независни изданија „Ѓурѓа“ во 1991 г. за Книга за сонот; награда „Браќа Миладиновци“ на СВП во 2015 г. за Година без лето; награда „Ацо Шопов“ на Друштвото на писатели на Македонија за најдобра поетска книга во 2018 г. за Патот; награда „Антев златник“ на Meѓународната поетско-културна манифестација „Анте Поповски – Антево перо“ за 2022 г. за поетскиот ракопис Глуво време. Застапена е во повеќе избори, панорами и антологии. Нејзини песни и раскази се препеани/преведени на неколку јазици и објавени во повеќе списанија на српски, црногорски, словенечки, англиски, бугарски, албански, романски, руски, украински, турски, германски јазик.

ЅВЕЗДАН ГЕОРГИЕВСКИ

Ѕвездан Георгиевски е роден 1961 година во Јесенице, Република Словенија. Работел како новинар во повеќе редакции: „Нова Македонија“, „Пулс“, „Утрински весник“, „Глобус“... Еден е од основачите на „Канал 4“, првото приватно радио во Македонија. Основач е на наградата „Роман на годината“ што своевремено ја доделуваше „Утрински весник“, а сега ја доделува Фондацијата за унапредување и промоција на културните вредности „Славко Јаневски“.

Ги објавил книгите: „Недела дена во животот и смртта на Гроздан“ ( роман, „Темплум“, 2016), „Урбани топоними“ (есеи, „Темплум“ 2018), „Да не бидам покусо“ (раскази, „Просветно дело“, 2018), „Плачеш како кит“ (роман, „Бегемот“, 2023) и „Базирано врз речиси вистинити настани“ (записи, „Бегемот“ 2024). Автор е на сценарија за краткометражни и среднометражни документарни филмови за Скопје. Преведува од јазизите на некогашните југословенски републики. Во моментот работи како извршен директор на Фондацијата „Славко Јаневски“.